De ZERO Revolutie – Henk Peeters

Weinig kunstenaars ontdoen zich met zoveel elan en overtuiging van de zelfingenomenheid van de Nederlandse kunstwereld als Henk Peeters. Hij is de radicale spil van de eerste twee geruchtmakende ZERO -tentoonstellingen (1962 en 1965) in het Stedelijk Amsterdam. Zijn verzet eindigt in zijn ogen in een grote teleurstelling maar in kunstbeurzen en veilinghuizen is ZERO tegenwoordig booming business.

Wereldwijd staat ZERO volop in de aandacht. Op dit moment is de ZERO-tentoonstelling, die eerder dit jaar ook te zien was in het Guggenheim Museum (New York) en het Martin-Gropius-Bau (Berlijn) te zien in het Stedelijk Museum in Amsterdam. In De Zero Revolutie – Henk Peeters kijkt de kunstenaar als oude man terug op zijn kunstenaarschap, zijn rol in ZERO en zijn relatie met onder andere Yayoi Kusama.

Het kunstenaarsnetwerk ZERO waarvan Henk Peeters met Jan Schoonhoven, Armando en Jan Henderikse de Nederlandse Nul-groep vormden, veranderde in de jaren ‘50 en ‘60 met een radicaal vernieuwende houding de kunstwereld voor altijd.

Wereldwijd staat ZERO volop in de aandacht. In 2015 was de ZERO-tentoonstelling, die eerder dat jaar te zien was in het Guggenheim Museum (New York) en het Martin-Gropius-Bau (Berlijn) te zien in het Stedelijk Museum in Amsterdam. In De Zero Revolutie – Henk Peeters kijkt de kunstenaar als oude man terug op zijn kunstenaarschap, zijn rol in ZERO en zijn relatie met onder andere Yayoi Kusama. Na de Tweede wereldoorlog reisde Henk Peeters door Europa en ontmoette gelijkgestemde kunstenaars zoals Lucio Fontana, Piero Manzoni, Yves Klein en Gunther Uecker in Italië, Frankrijk en Duitsland.

Unieke archiefbeelden van de jonge Henk Peeters, Jan Schoonhoven, Armando en Jan Henderikse zijn in de film geplaatst tegenover recente interviews. Zo zien we hoe de eerste reacties op hun werk een ware schokgolf teweeg brengt in de kunstwereld. De ZERO-kunstenaars worden met hoongelach begroet. Ruim vijftig jaar later herrijst ZERO met grote tentoonstellingen in prestigieuze musea als Guggenheim, Martin-Gropius-Bau en het Stedelijk Museum.

Na het uiteenvallen van de beweging in 1966 besluit Peeters zich te richten op het doceren aan de Arnhemse kunstacademie (het huidige ArtEZ). In de film vertellen zijn oud-leerlingen Joke Robaard en Paul Damsté over zijn eigenzinnige manier van doceren. Weduwe Truus Peeters-Nienhuis haalt herinneringen op aan haar leven met Henk Peeters en aan de veelvuldige bezoeken van de ZERO-kunstenaars aan hun huis in Arnhem. Ad Petersen, oud-curator van het Stedelijk, vertelt over de laatste ZERO tentoonstelling in het Stedelijk.

Henk Peeters tracht tot lang na het einde van ZERO trouw te blijven aan de ZERO-idealen. Een streven dat onmogelijk blijkt wanneer zijn collectie ZERO-werken onder de hamer gaat bij veilinghuis Sotheby’s. De veiling is een groot succes, maar dat stemt de oude kunstenaar niet vrolijk. Zijn laatste woorden zijn daarbij treffend. “Ja, zo is die tijd. Zo gaat dat. En nu ben ik uitverkocht”.

Met Armando, Jan Henderikse, Jan Schoonhoven, Truus Peeters-Nienhuis, Ad Petersen, Paul Damsté en Joke Robaard.